In het besef dat we hier en daar wellicht iets gemist hebben ...
1. Moloko - Statues (2003)
3. Mogwai - Special moves - live in Brooklyn 2009 (2010)
4. Glen Hansard & Marketa Irglova - Soundtrack
5. Florence + The Machine - Lungs (2009)
6. Sophia - People are like seasons (2004)
7. Portishead - Third (2008)
8. The National - High violet (2010)
9. Gutter Twins - Saturnalia (2009)
10. LCD Soundsystem - LCD soundsystem (2005)
Duiding
Statues van Moloko op 1 omwille van de charme en presence van Roisin Murphy, en vooral ook de songs. Voor ons is dit een klassieker van het niveau van Thriller van Michael Jackson.
Richard Hawley op 2, omwille van de songs uiteraard, maar ook de cool van de man. Hij is geen rockstar, breekt nu pas op latere leeftijd door ( in België ), maar hij blijft een gewone Engelse geezer uit Sheffield.
Mogwai op 3, dat is zo'n beetje de Sonic Youth van dit decennium. Vaandeldragers van de postrock. we hebben ze pas een paar jaar geleden ontdekt. Hun instrumentale nummers zijn mini-symfonieën van noise.
De soundtrack van Once op 4, omwille van het vakmanschap van Glen Hansard, een Ier die net als Richard Hawley een echte muzikant is, ver van het sterrendom opereert, en prachtige songs schrijft, zoals het adembenemende Falling slowly.
Florence + The Machine op 5, voor de uitstraling, de energie, frisheid en jeugdige drive van Florence Welsh. Een persoonlijkheid die maar om de zoveel jaar opstaat, denk aan Janis Joplin en Kate Bush. Live verpletterend, hopelijk kan ze dit hoge niveau aanhouden.
Sophia op 6, met een meesterwerk, waarbij de zachte, volgens sommigen geeuwverwekkende songs van Sophia gecombineerd worden met enkele vulkanische erupties à la God Machine. In 2004 stond Sophia op zijn hoogtepunt.
Portishead op 7 met een verschroeiende comebackplaat. Niemand had dat nog verwacht, daarom was het zo'n mokerslag.
The National op 8 met High violet, hun gooi naar de absolute top. Ze hebben hun status plaat na plaat opgekrikt. Dit is een schitterende plaat, maar ook hun vorige twee zijn ongeveer even goed. Vraag is alleen of ze hun nieuw verworven topstatus aankunnen. Dit lijken me allesbehalve stadionrockers, type Editors. Dit is uiteraard koffiedik kijken.
The Gutter Twins op 9 met een donker meesterwerk. Dulli en Lanegan kruipen samen uit de goot. Hoewel ze in hun muzikale carrière nooit echt in de goot zijn beland. Dulli solo of met Twilight Singers en Lanegan solo of met Isobel Campbell zijn sterk blijven presteren, maar om het even in economische termen uit te drukken, deze samenwerking biedt wel een 'meerwaarde'.
Op 10 LCD Soundsystem, met een frisse elektroplaat van een toffe kerel zonder kapsones, James Murphy. Dit komt uit New York, hoewel elektro voornamelijk een Belgisch-Frans-Duits-Scandinavisch fenomeen is. LCD Soundsystem brengt ritmische elektro met een punkattitute, en Murphy kent zijn klassiekers, Talking Heads is nooit veraf.
En verder ook vaak in de CD-lader of op de i-tunes Playlist beland : Cat Power, Feist, Robyn, Duffy, Anthony and the Johnsons, Editors, TV on the Radio, Arcade Fire, Anthony Rother, Sigur Ros, Thomas Dybdahl, Black Keys ... Minder bekende ontdekkingen : I love you but I've chosen darkness (uit Texas), She wants revenge (uit LA), Metric (uit Toronto).
1 opmerking:
opmerking hierbij:
5 platen uit de laatste twee jaren, zelfs amper 2 uit de eerste helft van dat decennium: beetje scheefgetrokken, niet?
In een lijstje 2005 tot 2015 zullen er vermoedelijk een paar van die meer recente sneuvelen, durf ik wedden.
Los hiervan: good taste te over in dit lijstje natuurlijk, beetje teveel naar mijn perverse smaak zelfs. En ik vraag me af: zou die "once" naast een prima OST ook een goeie prent zijn? Misschien moet ik eens naar een dvd ervan gaan speuren...
Een reactie posten