Het moet stilaan de tiende keer zijn dat ik Sophia live gezien heb, zaterdag in de AB. Sophia, voor de leek, is geen zangeres, maar het alter ego van de Amerikaanse treurwilg Robin Proper-Sheppard met telkens een reeks gastmuzikanten. Sophia is dus eigenlijk een éénmansproject, maar zaterdag in de AB stonden er wel 10 muzikanten op het podium.
Robin Proper-Sheppard is een goede muzikant, en kan zijn bandleden kennelijk ook goed kiezen. Zaterdag kwam Proper met een uitstekende band op de proppen, waaronder het reeds eerder opgevoerde strijkkwartet, maar voor de rest waren het vooral nieuwe gezichten.
Ook Propers "muze", zijn ex en alweer huidige vriendin - kan je nog volgen ? - de Schotse muzikante Astrid Williamson, was van de partij. We waren niet echt onder de indruk van blonde Astrid. Ze stond wat aan knopjes te draaien, zong hier en daar wat stereotiepe backing vocals en gordde af en toe een gitaar om, maar dat was nauwelijks hoorbaar tussen de 4 andere gitaren.
Wie hoopte op een gitaarrock-feest, kwam dus alweer bedrogen uit. Al jaren heeft RPS zijn imposante gitaarrock verleden bij The God Machine van zich afgeschud; alleen occasionele noisefestijnen als het briljante bisnummer Down to the River refereren nog naar dat luidruchtige verleden. En dat is jammer. Want de man kan rocken als de beesten, dat heeft hij 5 jaar geleden nog bewezen met de Stooges-achtige nummers op People are like Seasons.
Maar de man wordt ouder, is een bezadigde veertiger geworden met een dochter van 12 en schudt nu al een decennium vooral ballads uit zijn mouw. Zie de man nooit solo akoestisch, want dan zou de kans weleens bestaan dat je het concert geeuwend verlaat, zoals Shamrockske steevast beweert. In het verleden heeft Don Peit al gedreigd hem voor die uitspraken in beton te gooien, maar sinds Shamrockske sponsor is van Hund i snor ligt dat toch niet meer voor de hand. En bovendien moeten we toegeven dat de geeuw inderdaad om de hoek loert, ware het niet dat Propper zijn sad songs nu presenteert met een ruime selectie muzikanten, wat al bij al een rijk kleurenpalet oplevert en de geeuw tempert.
De AB was niet uitverkocht, en 5 jaar geleden, ten tijde van People are like seasons, zijn beste album, speelde hij nog twee avonden naeen voor een uitverkochte AB. Een veeg teken. Fans ( van zijn gitaarrock ) lijken af te haken en dat is niet eens ten onrechte.
Muzikaal blijft Proper degelijk materiaal afleveren ( hoewel er op het nieuwe album maar drie echt goede songs staan namelijk Portugal, Storm Clouds en het titelnummer), maar tekstueel verdrinkt hij in puberaal zelfbeklag ( wat als veertiger redelijk pathetisch wordt ) en een armoede aan thema's. Proper is duidelijk geen Bob Dylan, Randy Newman of Nick Cave. Al zijn songs zijn nogal navelstaarderig opgebouwd rond het minuscule universum van de man, zijn demonen, en zijn liefdesverdriet of - geluk. En dat kan nogal boring worden. Zaterdag straalde hij vooral geluk uit, wat zich uitte in een ergerlijke reeks bindteksten waarin hij immer zijn liefde betuigde aan zijn muze, blonde Astrid dus. Astrid zelf stond er wat onwennig bij, en de overige bandleden keken gênant weg bij al dat pathetische gedoe. 'Astrid fainted today after eating a croissant'. Dat soort boeiende verhalen kregen we in de maag gesplitst.
Of neem nu de tekst van "Something" op de nieuwe CD "There are no goodbyes". Something is een duet met zijn muze, en volgens Proper zelf één van zijn sterkste nummers. Zelden echter zo'n puberale tekst gezien - de tekst tussen haakjes wordt nota bene gezongen door zijn Astrid ...
I'm jealous (you're jealous )
And possessive ( and possessive )
Neurotic
Insecure
And obsessive ( insecure and obsessive )
I ain't much
What's half of nothing ?
I never felt like I was something ( but you're something )
And I know that I ain't easy ( You ain't aisy)
When you're only trying to please me ( I'm only trying to please you )
And I know that I ain't easy ( You ain't easy )
But I love you
Oh I love you
(En nu komt het ergste)
And that's gotta mean something
Yeah that's gotta mean something
When nothing means anything
When nothing means anything
Doesn't anything mean something ? ( Geeuw )
en bla bla bla ...
De mannen van Mogwai, de vaandeldragers van de instrumentale gitaarrock, zeggen met enige zelfkennis : als je geen goede teksten kunt produceren, moet je die gewoon achterwege laten. They have a point.
Platen over stukgelopen relaties zijn zo cliché en zelden boeiend. De enigen die daar met brio in geslaagd zijn, zijn Lou Reed ( Berlin ), Bob Dylan ( Blood on the tracks ) en Fleetwood Mac ( Rumours ). OK, misschien ken ik nog een paar meesterwerken van het liefdesverdriet niet, het genre van de country even buiten beschouwing gelaten. Maar als ik lees dat Ron Wood een plaat plant over zijn stukgelopen huwelijk begint mijn maag spontaan te rommelen.
Zeker als ouder wordende rocker moet Robin Proper-Sheppard zich ernstig herbronnen. Hij kan overwegen om of instrumentaal te gaan, of terug te keren naar de bron ( wilde gitaarrock ) of en vooral, andere inspiratiebronnen voor zijn teksten zoeken dan zijn zielige zelf, anders zou het weleens Goodbye Sophia kunnen worden. Don't get me wrong, the man is still a nice guy, maybe more than ever. Op de laatste song van de nieuwe plaat Portugal zingt hij zelf I decided today I'm gonna be a better person. No it's never too late to change. Spot on, Robin !
Er zijn nog steeds een pak die hard fans van Sophia, waaronder één die tijdens het concert tot tweemaal toe riep 'You're a genius'. Zo'n blinde, belachelijke idolatrie is niet meer aan ons besteed.
1 dag geleden
13 opmerkingen:
"Proper die op de proppen kwam" - nice one! ;-)
Voor de rest bewijst dit artikel wat wij al lang wisten: over het paard getild, die Sophia/Robin! In beton met die man!
...al kan ik het tegelijkertijd, als veertiger met dochter van twaalf, wel vinden met deze lotgenoot...
Get yr facts right. Sophia speelde ten tijde van People Are Like Seasons NIET 2 maal op rij in de AB. Het was gewoon één concert.
Trouwens, de mannen van Mogwai zijn grote Sophia fans. :-)
sorry, maar ik ben geshokkeerd !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
zowaar een minder positieve noot over Sophia??????
Is this for real??
@ Wouter : u baseert u waarschijnlijk op de site van de AB. Maar die is onvolledig. Ik heb nog al onvolledigheden ontdekt. Mensen hebben een kort geheugen, maar ik ben vrij zeker dat Sophia wel degelijk 2 keer naeen in de AB stond in 2004.
@ Shamrockske : in ruil moet je nu wel je sponsorbedrag verdubbelen
@P. Leno
Ik baseer me op de Sophia site (sophiamusic.net) en die is wél volledig. :-)
Sophia heeft in 2004 maar één keer in de AB gespeeld. Uw geheugen speelt u parten.
Sophia speelde nog maar 3 maal in de AB. Eén maal in de club in 99. De grote zaal in november 2004 en afgelopen week dus voor de derde keer. Dat was dus wel een lecht gekozen moment. Door dat verlengde weekend was er heel veel te doen en hadden veel mensen al andere plannen.
@ Wouter
Helaas klopt uw verhaal ook niet.
Volgens de site van de AB heeft Sophia al minstens 4 keer in de AB gespeeld. Check it out.
Ik heb in 2004 Sophia 2 keer gezien op 5 dagen ( in Keulen en in Brussel, vandaar misschien mijn stellige indruk dat hij 2 dagen na elkaar in de AB stond )
Bent u misschien degene die "You are a genius" riep ?
We hebben net vernomen dat Don Peit al op weg is om u in beton te gooien.
@P. Leno
Just! Ik had die van 1997 nog over het hoofd gezien.
Nope wasn't me. ik roep niet tijdens concerten en al zeker niet dat soort ongein.
Ik wil Don Peit z'n tijd niet innemen. Ik hoorde dat hij druk bezig was met de laatste Milow cd te verkennen. :-D
@Don Peit
Effe serieus nu: ik kan me wel vinden in een deel van je kritiek. (bvb het nut van Astrid op het podium. [Volgens mij is ze trouwens niet z'n huidige vriendin]. De soms genante bindteksten.). Ik ben ook fan geworden ten tijde van het harde (en - om het door u verfoeide woord toch even boven te halen - geniale) The God Machine.
Sophia is gewoon een ander paar mouwen. Hij wou na de dood van de bassist compleet breken met het geluid van The God Machine. Vandaar dat Fixed Water zo'n kalme plaat is. In sé is het eigenlijk heel straf dat hij achterna toch noch nummers als The River Song heeft gemaakt. Dus ik kan best begrijpen dat iemand die vooral van z'n harde kant houdt al eens begint te geeuwen bij een akoestische Robin. Ik ben echter niet één van die personen. Het is gewoon een andere kant van z'n muziek die ik even goed kan smaken als de full band versie. De solo + strijkers versie van 'Lost' die hij zaterdag speelde vond ik bvb héél goed.
BTW, moest je die nog niet hebben, schaf je dan zeker eens de The May Queens cd aan. Dat was een zijproject waar hij er nog eens stevig op doorramde.
Waar ik het niet met je eens ben is je selectie van beste nummers op de nieuwe plaat. Het titelnummer vind ik bvb maar matig. Nummers als Leaving, Signs en Dreaming zijn voor mij de toppers. Les goûts et les couleurs...
@ Wouter
OK, qua tracks ben ik niet zo gefocust op die drie hoor.
Ik ben blij dat we dit eindelijk kunnen tillen naar een geciviliseerde discussie zonder draaiende betonmolen.
Don't get me wrong, ik heb niets tegen die trage nummers ! Ik vind ze heel mooi klinken met strijkers. En er staan ook prachtige trage nummers op de Collections : One compilatie. Heb je die ?
Maar trop is teveel, zoals je ook wel weet. En ja, ik ben meer fan van zijn harde kant, zoals ook de meeste andere fans die ik ken ( en dat zijn er wel een aantal ).
En bijna allen zeggen dat ze het stilaan voor bekeken houden. De verrassing is weg, hij val in herhaling. Als je dan ook nog eens naar zijn (bind)teksten begint te luisteren, moet je vaststellen dat die soms nogal povertjes zijn. Daarom mijn suggestie dat hij zich herbront.
Ik heb gisteren My Bloody Valentine gezien, die speelden alleen oude nummers en luid als 4 straaljagers. Daar is niets mis mee. Jammer dat RPS dat zelf niet inziet.
Op die "Collections : One" compilatie staat overigens een song getiteld "genius" :))
Die heb ik idd. 'Razorblades' is één van m'n favoriete nummers. Collections staat trouwens vol 'vergeten' pareltjes.
Ah en op plaat heb je weinig last van bindteksten. :-)
Ik vrees dat het herhalingsprobleem bij veelgroepen speelt. Het zijn niet allemaal Radioheads die zichzelf iedere keer opnieuw uitvinden. (al is dat bij adiohead ook al aan het minderen). Vraag is, wat doe je dan als fan? Groep dumpen of toch blijven kopen. Het antwoord bij mij is: blijven kopen tenzij ook de kwaliteit van de nummers afneemt. En dat is bij Sophia imho voorlopig nog niet het geval.
btw, er zit toch wel wat evolutie in de Sophia platen. Fixed Water is een totaal andere plaat dan bvb People Are Like Seasons.
En God Machine nummers zal hij nooit spelen. Daarop wachten is wachten op Godot. En de laatste 2 platen hadden toch telkens 2 à 3 hardere nummers waar een TGM z'n hart kan aan ophalen (P1/P2, Lost, Theme For the May Queens 3, Darkness, If A Change Is Gonna Come, Desert Song 2).
Maar ik ben het met je eens dat hij wel nog eens een volledige hard rockende plaat moet maken genre May Queens.
Hij komt terug in de herfst en werkt aan instrumentale dingen, dus let's see what it brings.
Klopt, veel artiesten herhalen zich of ben je beu na een tijdje. Voor mij gold dat zelfs voor Nick Cave ! Maar dan komt die dag dat ze toch weer iets interessants uitbrengen en alles is weer koek en ei.
Ik verwacht zeker geen God Machine nummers te horen, hij heeft inderdaad voldoende stevige nummers met Sophia, maar dat hij ze dan speelt !
"hij heeft inderdaad voldoende stevige nummers met Sophia, maar dat hij ze dan speelt !"
shit, hoe zat dat nu weer met die nagel en die kop?
PS Darkness is nog nooit live gespeeld! What a shame.
Een reactie posten