Op Pukkelpop 1991 waren ze net gesplit, we kregen toen enkel Black Francis te zien. Dat was het jaar dat Nirvana Pukkelpop opende, velen waren toen nog op weg naar de festivalweide en hebben Nirvana gemist. Twee maand later it smelled like teen spirit en was Nirvana de grootste band ter wereld.
Pixies hebben nooit de status bereikt van grootste band ter wereld. Maar ze hebben wel een cultstatus van beste gitaarrockgroep ooit, dat is geen grootspraak van Hund i snor. Dat is !
Hun reputatie is na hun split gestaag gegroeid. Ze hebben amper 5 jaar bestaan, te vergelijken met de levensduur van andere legendarische bands als The Police, Velvet Underground en The Clash.
Dat Pixies intussen een bijna mythische status hebben, heeft weinig te maken met personencultus of Beatlemania, maar heeft alles te maken met hun oeuvre, vooral dan de elpees Surfer Rosa en Doolittle. Hund i snor vindt Doolittle zondermeer de beste (indie)rockelpee aller tijden. Surfer Rosa dan weer heeft de mooiste hoes aller tijden, althans volgens Fuzzy Zoeller.
Toen 5 jaar geleden het onmogelijke werd aangekondigd, een reünie van de Pixies na 15 jaar, zagen we onze kans schoon om onze live-schade in te halen.
Een eerste keer zagen we de Pixies dus live in 2004, in Parijs, als voorprogramma van Red Hot Chili Peppers. Schade alvast ingehaald. Zondermeer, want het was een vrij korte set, we waren al 20 minuten te laat, en stonden te ver van het podium.
Een tweede keer dan, op Pukkelpop 2005. Een ijzersterk concert, die songs, die stonden nog steeds als een huis ! Vooral Kim Deal maakte toen indruk op bas en vocals, ondanks haar reputatie van zatte dweil.
Gezien de grillige reputatie van Black Francis-Frank Black dachten we dat na die monetair interessante reünie-toernee het doek definitief zou vallen over de Pixies. Wat bijvoorbeeld ook gebeurd was na de reunie-tournee van Velvet Underground in 1993.
Groot was dan ook onze verbazing dat Pixies anno 2009 een concert zouden geven in Vorst-Nationaal. Een unieke gelegenheid om ze toch in zaal te zien. En we wisten : de akoestiek in Vorst is bijlange niet zo slecht als her en der gefulmineerd wordt.
We waren bij de gelukkigen die een kaart konden bemachtigen ( en zelfs blogsponsor Shamrockske gelukkig konden maken, getuige volgende post http://shamrockske.blogspot.com/2009/10/kobolden.html ).
Tot zover de lange intro. Terzake nu. Het concert op 14/10/2009 is één van de meest memorabele uit onze rijke concertcarrière.
Het concert begon verrassend met 4 B-kantjes. Enkele journalisten vonden dat maar niks, de echte fans zagen er geen graten in. Pixies is geen hitmachine maar de beste indieband ever. Als je dan geen B-kantjes kan verdragen, dan hoor je niet op zo'n concert thuis. Trouwens, die B-kantjes van Pixies zijn echt niet mis.
En dan volgde op het videoscherm de aankondiging : Doolittle. De archetypische bastonen weerklonken van Debaser, de zaal voor de eerste keer uit het dak.
Het was een unieke belevenis om live de volledige Doolittle te horen. Zoals reeds geopperd de beste rockelpee aller tijden. Maar live bijzonder strak gespeeld. Want om eerlijk te zijn, Pixies hadden in hun hoogdagen de reputatie van live nogal rommelig te zijn. Niets daarvan in Vorst.
Sterke uitvoeringen van alle songs, met - opvallend - als motor drummer David Lovering. De typische gitaarsound van Pixies wordt met chirurgische precisie geproduceerd door de man in de schaduw Joey Santiago. Voeg daar Kim Deal bij, de soul, de Keith Richards van de Pixies. Het werd duidelijk : Pixies is absoluut meer dan Frank Black. Een unieke chemie tussen vier klassemuzikanten creëert de magie en genialiteit van een band die nog steeds nieuwe generaties blijft aanspreken. Zoals de Beatles ...
Hoogtepunten in de set zijn er bij de vleet : Tame, Wave of mutilation, Here comes your man, Monkey gone to heaven, La La Love you, Hey .... Speciale indruk maakt de song No 13 baby, een nummer dat we op de CD nogal eens onterecht geskipt hadden.
De speelse videobeelden zijn een leuke surplus, de bindteksten van Kim het enige minpunt. Maar who cares ? Journalisten ongetwijfeld. De drie hombres bleven stoicijns bij Kims gewauwel. Kim was overigens niet zat, zoals de journalisten in koor beweerden. Die is gewoon zo (onnozel).
Na Doolittle komen er nog 2 B-sides en dan nog een magistrale bisronde, met U-Mass, Vamos, Gigantic and Where Is My Mind? De Pixies ontploffen, de oerschreeuw van Frank Black snijdt na 20 songs meer dan ooit door merg en been, de zaal andermaal uit het dak, collectief orgasme, zelfs bij de WC-madammen.
Een ware triomf voor de beste rockgroep van de jaren '80, en dit anno 2009! Nostalgie voor Generation X, dertigers vooral. Maar ook en vooral een briljant concert dat aantoont dat deze band en deze muziek nooit gedateerd raakt en even relevant blijft als de Vijfde van Beethoven !
1 opmerking:
dat is
Een reactie posten