Music maestro met Kobe Vissenaeken (15) - Sonic Youth

De doortocht van Sonic Youth in AB kan niet meteen als hun meest memorabele bestempeld worden.

Het op enkele uren uitverkochte en gehypte concert bracht niet wat we ervan verwachtten. OK, slecht was het niet, maar tam en routineus.

Als je merkt dat Thurston en Kim nu ook al sommige teksten aflezen van een blad, dan is dat geen kool thing.

Ze zijn natuurlijk ook niet meer van de jongsten. Kim is ondertussen 56, Thurston 50, maar hij ziet er nog altijd 17 uit, even oud als hun dochter Coco.

Lee Ranaldo was cool as ever. En ook op drummer Steve Shelley zit weinig sleet. De bassist van Pavement vervolledigde het vijftal.

Grootste probleem was de setlist. Ze speelden bijna de volledige laatste plaat, "The Eternal".
Op zich een vrij goede plaat, maar nu ook weer niet voor de eeuwigheid. Alle spanning en verrassing verdween uit het concert. We dachten dat we naar een - slaapverwekkende -uitvoering van Magic and loss zaten te kijken van Lou Reed. Die is daar trouwens mee begonnen, met die integrale uitvoeringen van platen. Not very rock 'n roll, tenzij het een onverwoestbare klassieker betreft natuurlijk. Ook het bisnummer, een mak Death Valley '69, kon niet echt overtuigen. Waar was de noise, de eruptie ? Is Sonic Youth stilaan een uitdovende vulkaan ? We mogen hopen van niet.

Het publiek was vrij heterogeen, gaande van jonge twintigers tot vijftigers. Op zich een goed teken, Sonic Youth spreken nog steeds nieuwe generaties aan. Maar te vaak hadden we het gevoel naar een gewone rockband te staan luisteren. En gewoon, dat past niet bij Sonic Youth.

Als we dit vergelijken met de triomf van Pixies kunnen we alleen concluderen : Pixies - Sonic Youth : 2-0