Film met Bertrand-Bernard Broussard (6) - De helaasheid der dingen

De helaasheid der dingen is één van de meest geanticipeerde Vlaamse films van de laatste jaren, op Loft na.

De helaasheid wint het overigens duidelijk op punten van Loft. Hund i snor had het genoegen aanwezig te zijn op de première op het festival van Gent, in aanwezigheid van "2200 vooraanstaande vlamingen en BV's".

Achteraf hoorden we hier en daar wel een opmerking "het boek was beter", maar wij vonden de verfilming zeker evenwaardig aan het boek.

Kortom, een ijzersterke verfilming, van een regisseur - Felix Van Groeningen - die we nog niet zo lang geleden beschouwden als een gehypte Gentenaar. Steve + Sky (2004) bijvoorbeeld leek een hip Gents onderonsje met tweederangsfotomodellen, daarom hebben we die film links laten liggen. Zijn tweede film - Dagen zonder lief, uit 2007 - was echter een schot in de roos, mede door de sterke vertolkingen van een niet-BV cast met de toen volslagen onbekende Koen De Graeve en Jeroen Perceval en met grandioze muziek van Jef Neve.

Ook nu weer doet van Groeningen beroep op Jef Neve voor de muziek, die een Craig Armstrong-achtige score bijeen schreef.

De grootste verdienste gaat naar de voltallige cast, ook weer een verzameling klasse-acteurs die niet meteen tot de A-list behoren van BV's. Je vindt hier dus geen Koen De Bouw of Gène Bervoets, maar wel klassebakken als opnieuw Koen De Graeve, Johan Heldenbergh of Wouter Hendrickx die zeer geloofwaardig gestalte geven aan de marginale familie Strobbe uit Reetveerdegem. Het contrast met de glossy cast van Loft kan niet groter zijn. Het pleit voor het acteertalent van Koen De Graeve dat hij die twee extreme werelden schijnbaar moeiteloos kan combineren.

Het scenario is vrij trouw aan het boek, en dat is maar goed ook want te veel afwijken zou de geloofwaardigheid van de film geschaad hebben.

Ontieglijk veel liters en meters bier, frieten en américain préparé in deze film, Vlaamser kan het niet; en toch heeft de film terecht internationaal appèl. De film heeft iets universeels poetisch en tragi-komisch, anders is het niet te verklaren dat "La merditude des choses" ook zeer goed onthaald werd op het festival van Cannes. Qua stijl deed de film ons trouwens ook denken aan de poetische (Waalse) films van Bouli Lanners, Ultranova op kop.

Niets dan lof dus. Van Groeningen bewijst dat hij het predicaat "grootste Vlaamse filmtalent" waard is. Volgens Stany Crets is dit zelfs de beste Vlaamse film aller tijden. Dat Stany Crets er zelf voor geen reet tussen zit, pleit alleszins in het voordeel van de film.